بگزار اعتراف کنم

بگزار اعتراف کنم! هر بار اومدم كه چیزیبنویسم! از تو و اون روزا! وقتیکه به نبودنت فکر کردم! دستم لــــرزید و قلممشکست! من بی تو عاشقانهنمینویسم! من بی تو ! عاشقینمیدونم تا میخوام به کسی بگمکه دوستش دارم! پروانه ای می آیدو درستمی نشینه روی موهام! از آنروزها... فقط و فقط و فقط رنگچشم هات مونده توی نگاهم! همین وبس! نه دیگر تنم هوس نوازشدستاتو رو می کنه و نه دلم هوای عاشقانههات رو ! تو نیستی! قدم زدن زیرباران برای چه؟! تو نیستی عکس های پربوسه برای چه؟ تو نیستی اصلا چرازندگی؟ یک سال گذشت از آخریننامه ام برات! اصلا خونديش؟؟؟ و هنوز هم پافشاریمیکنم به فراموش کردنت! تند تند مینویسم که ایننامه تموم شه! غافل از اینکه یاد تو هرگز پایاني واسه من نداره! من اصلا نقطه های پایان را هرگز نگذاشته ام! که حالا بخوام.. باران یا برف چه فرقیمیکنه وقتی همه فصل ها به من و تو حسود بودند؟ فلانیمیدانی؟ به دنبال چیزی شبیه چشمهات میگردم بین این ها! و نیست چیزی شبیه چشمهات! شبیه اون رنگین کمان نگاهت! که بی تابممیکرد...! ساده بگم اومده بودم کهاعتراف کنم! هر چقدر هم که بزرگ شدهباشم! هر چقدر هم كه مرد باشم! هرچند سال هم که بگذره! من هنوز تو اون روز ها زندگی میکنم! و راضیم به همین خاطراتسیاه و سفیدی که ازت برام مونده ! به همین عکس هایمان! دونفره هایمان! عاشقانه هایمان! ... ....... ......... ............ ...............به همينو به همين دلخوشم.........   __________________ خدایا من در کلبه درویشی خود متاعی گران بها دارم که تو در عرش کبریایی خود نداری"من خدایی چون تو دارم و تو خدایی چون خود نداری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط شهاب حیدری در 9:24 | نظر بدهید |